Άπλωνες τα όνειρα υγρά, σε κόκινο ατλαζένιο σχοινί / για να στεγνώσουν από το δάκρυ που 'χε στάξει στη ψυχή σου, / Τα κοίμιζες τα βράδια στο σκοτάδι. / Τα τύλιγες στην παμπάλαιη ανέμη του χρόνου. / Τα 'παιρνες απ' το πανέρι της ζωής πλαί σου / και τα 'γνεθες με ρουμπίνι αδράχτι.