Βρήκα ένα μέρος ανάμεσα σε δύο χοντρές ρίζες και έκατσα αναπαυτικά. Ακούμπισα στον κορμό. Όλα έρχονται σε 'μένα. Οι φραγμοί από το μικροσκοπικό μου εγώ έχουν κατά κάποιον τρόπο ξεπεραστεί, έχουν πέσει, και το άπειρο διάστημα, η πολύμορφη δημιουργία με τις μυριάδες εκφράσεις της περνάει ανεμπόδιστα και με πλημμυρίζει. Είμαι ένα αδεινό κοχύλι που δέχεται παθητικά όλα τα κύμματα στην άκρη μιας θάλασσας. Είμαι η φάλαινα κι αισθάνομαι μ' αγαλίαση όλον τον υδάτινο όγκο. Είμαι το πουλί που χύνεται στον αέρα και φτεροκοπάει στον τετραδιάστατο χώρο-χρόνο. Είμαι το σαρκοβόρο που τινάζεται με την ενέργεια της πολυσύνθετης αρμονίας των μυώνων του για ν' αρπάξει την λεία του και είμαι το ήμερο ταπεινό ζωάκι που κομματιάζουν τα νύχια και τα δόντια του. Είμαι η χαρά και η λύπη. Η αγωνία και ο θρίαμβος. Είμαι το ατελείωτο διάστημα και η ελάχιστη λεπτομέρεια. Είμαι το διάπυρο πλάσμα, οι εκρυγνιόμενοι ήλιοι, οι περιστρεφόμενοι γαλαξίες.