Προς τα μέσα της δεκαετίας του '70, ο ελληνικός κινηματογράφος ευτύχησε να έχει τρεις σκηνοθέτες, όχι μόνο διεθνούς βεληνεκούς, αλλά και με αυτόνομη, νεωτερική και ξεχωριστή γραφή. Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, ο Παντελής Βούλγαρης και ο Νίκος Παναγιωτόπουλος δεν συνδέονται ως προς την ομοιογένεια και την επικοινωνία των αισθητικών επιλογών, ενώ ξεχωρίζουν από την διαφορετικότητα των δημιουργικών κινηματογραφικών τους προτάσεων. Το μόνο κοινό, ενοποιητικό στοιχείο τους είναι η γενναία, ρηξικέλευθη και αποτελεσματική αναθεώρηση των θεματικών και αισθητικών επιλογών του παλιού εμπορικού εγχώριου κινηματογράφου που, άλλωστε, τότε έπνεε τα λοίσθια, παραδομένος άνευ όρων την τηλεοπτική πλημμυρίδα. Η πρώτη ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου ("Τα χρώματα της ίριδος") ήταν η πιο απρόσμενη δημιουργία του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου· γιατί έμοιαζε να παρακάμπτει τα επείγοντα αιτήματα εκείνου του κινηματογράφου, που τότε ήταν η σχέση του με την αναγκαιότητα της ιστορικής μνήμης ("Μέρες του '36", και "Ο θίασος" του Αγγελόπουλου, "Χάππυ Νταίη" του Βούλγαρη), ή τη ριζοσπαστική οπτική πάνω στην ελληνική κοινωνική πραγματικότητα ("Αναπαράσταση" του Αγγελόπουλου, "Το προξενιό της Άννας" του Βούλγαρη). Ο Παναγιωτόπουλος έδωσε μιαν άλλη διάσταση, εξίσου σημαντική. Ο δικός του κινηματογράφος ερχόταν απ' τη γαλλική nouvelle vague, όχι όμως σαν μια τυπική, ελληνική εκδοχή της, μια μίμηση της ελευθερίας και της ανατροπής που ο Godard κυρίως είχε διαμορφώσει, αλλά σαν εντελώς νέα κινηματογραφική πρόταση, με πλήρως διαμορφωμένη την προσωπική χειραφέτηση της κινηματογραφικής γραφής. [...]

(από την εισαγωγή του Μιχάλη Δημόπουλου)