«Ξαναγυρίζω στον Ανδρέα. Ένα ερώτημα κρίσιμο ερχόταν στη σκέψη μου, αλλά τότε το έδιωχνα. Τώρα με απασχολεί ως ερώτημα για την ιστορία. Απέβλεπε και αυτός όσο και ο πατέρας του, όσο και όλοι μας, ή πάντως οι περισσότεροι της τότε Ένωσης Κέντρου, στην ομαλότητα, δηλαδή σε εκλογές ελεύθερες και αδιάβλητες; Ανασκοπώντας καταστάσεις και γεγονότα, σκέπτομαι τώρα ότι η μύχια εκτίμησή του, ενισχυμένη ίσως και από πληροφορίες που μπορούσε να έχει από τις Η.Π.Α., ήταν το μάταιο κάθε τέτοιας προσπάθειας, ίσως με κάποια διαλείμματα ελπίδας και αισιοδοξίας. Ανάκτορα αλλά και Η.Π.Α. τότε δεν μπορούσαν να συμβιβαστούν με μια εξέλιξη που θα οδηγούσε σε μια αυτοδύναμη κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου, με ισχυρό παράγοντα τον Ανδρέα, με πολιτικά εξαφανισμένους τους αποστάτες, με μεγάλα τμήματα της λαϊκής μας βάσης απαιτητικά και πιεστικά για μια πολιτική αδιάλλακτης δημοκρατικής συνέπειας. (...)
»Αλλά οι "τετράγωνες" και ανυποχώρητες θέσεις του κατά την περίοδο 1965-1967, εάν, όπως υποθέτω, ξεκινούσαν από την εκτίμηση των σταθερών εμμονών Ανακτόρων και Η.Π.Α., έχουν τη λογική τους εξήγηση. Ή ο Γεώργιος Παπανδρέου δε θα ξαναγινόταν πρωθυπουργός ή, αν γινόταν, θα ξανάρχιζε ο κύκλος της υπονόμευσης και των συγκρούσεων, και όχι μόνο σε ένα μέτωπο».