Μία συλλογή διηγήματος για παιδιά είναι πάντα μία επικίνδυνη υπόθεση -πολύ πιο επικίνδυνη απ' ό,τι μία οποιαδήποτε άλλη συλλογή. Και τούτο γιατί οι συγγραφείς αναλαμβάνουν τη μεγάλη ευθύνη ν΄αντικρίσουν τον κόσμο όπως θα τον έβλεπε ένα παιδί, δηλαδή με την αλήθεια και την εντιμότητα της παιδικής ματιάς.
Ένα πελώριο συνειδησιακό πρόβλημα προκύπτει έτσι μπροστά μας: από τη στιγμή που δεν γράφουμε πια μόνο για να εκφράσουμε τον εαυτό μας στέλνοντας από εκεί και πέρα αυτό μας το μήνυμα στον όποιο άγνωστο αναγνώστη, αλλά οριοθετούμε από πριν την πρόθεσή μας να είμαστε "κατάλληλοι" γράφοντας για να μας διαβάσει ένα παιδί, χρειάζεται να σκεφτούμε πως το βλέπουμε και πώς μας βλέπει ένα σύγχρονο παιδί και τι είδους πληροφόρηση για τα συμβαίνοντα στον κόσμο είμαστε σε θέση να του δώσουμε. [...]
[...]Τα διηγήματα που περιλαμβάνει τούτο το βιβλίο πιστεύω ότι βρίσκονται πέρα στο σωστό δρόμο. Είναι ο μόνος που μπορεί να βαδίσει πειστικά η παιδική λογοτεχνία στη δύσκολη εποχή μας: το να δείξει στο παιδι πώς να γνωρίσει τον εαυτό του.
(από τον πρόλογο του Σπύρου Πλασκοβίτη)