Ο συγγραφέας προσπαθεί με το έργο του αυτό να ξεπεράσει την κλασικίζουσα παράδοση, καθώς και την ρομαντική ανάκαμψη του ακαδημαϊσμού και του φουτουρισμού. Αναζητάει το προσωπικό του στιλ στο μονόλογο και στο διάλογο: άλλοτε ο μονόλογος αντικαθιστά τη συζήτηση, άλλοτε η πλοκή της αφήγησης αναβλύζει από την συνεχή συνομιλία. Η μαεστρία με την οποία παρουσιάζει τους χαρακτήρες του και τα συναισθήματά τους, εκτείνεται ως την λεπτομερή περιγραφή του περιβάλλοντος και των πραγμάτων. Στα έργα του που αναφέρονται στην Ιταλική Αντίσταση, δεν απομακρύνεται ποτέ απ' τη βαθιά ανθρώπινη συνείδηση και βρίσκεται έξω από κάθε εύκολη προπαγάνδα.