Στο πλαίσιο των συνθηκών της μονοσήμαντης κυριαρχίας της αγοράς αναπτύχθηκαν στην παγκόσμια σκηνή της αρχιτεκτονικής τάσεις που τονίζουν υπεροπτική στάση, ατομική προβολή και υποχώρηση του συλλογικού, υποτίμηση ή αποφυγή της αναφοράς στην πόλη και συχνά εταιρική νοοτροπία.
Με μία ξαφνική μεταβολή, τόσο ξαφνική που χρειάζεται διερεύνηση, η κυριαρχία αυτή βρίσκεται σε κρίση.
Μια νέα πραγματικότητα διαμορφώνεται και η αρχιτεκτονική θα πρέπει, σε διάλογο με την ανθρώπινη κοινότητα, να βρει μια νέα διέξοδο, που δεν θα αρκείται στη δεξιοτεχνία, αλλά θα προτείνει δίκτυα επικοινωνίας και θα αναζητεί τις συνθήκες διαβίωσης της ατομικής και συλλογικής ζωής.