"Δε δουλεύω, δε δουλεύεις, δε δουλεύει, δε δουλεύουμε, δε δουλεύετε, δε δουλεύουσι.

Το τρίτο πληθυντικό αρχαϊστί (η γραμματική της τεμπελιάς). Είμαστε μια οικογένεια αραχτών (το συντακτικό της ανέμελης ζωής). Δε δουλεύει κανείς. Έχουμε πάρει αμέτρητες φορές δανεικά μεταξύ μας, έχουμε ξεγελάσει ο ένας τον άλλον πολλές φορές, ακόμα και για ένα ευρώ. Φυσικά, δεν υπάρχει φίλος και γνωστός που να μη μας αποφεύγει, καθώς, ακόμη κι οι πέτρες το γνωρίζουν, κάθε συζήτηση που ανοίγουμε περιστρέφεται γύρω από τα δανεικά.

Ο ντάντι έχει πεθάνει εδώ και πολύ καιρό. Δυστυχώς, η μητέρα παίρνει μια πενιχρή σύνταξη, που μετά βίας πληρώνει το ρεύμα και το νερό και τα κοινόχρηστα. Αντιθέτως, η σύνταξη της γιαγιάς εμφανίζεται ενισχυμένη, καθώς, εκτός από τη δική της, καρπώνεται και του παππού. Αν ζούσε ο παππούς, τι καλά που θα περνούσαμε!"

Ο Θεόδωρος Πρίντζης, στο πρώτο του μυθιστόρημα, σε κερδίζει με την ανάλαφρη μελαγχολία της γραφής του. Ο ήρωάς του, ένας σεσημασμένος αργόσχολος και πρώην εύπορος, αναδεικνύεται σε πανούργο της επιβίωσης. Εκμηδενίζοντας τις ανάγκες του, γραπώνεται (κι αυτός όπως και η υπόλοιπη οικογένεια) από τη σύνταξη της καθηλωμένης με Αλτσχάιμερ γιαγιάς. Κάτω από την ακύμαντη αφήγηση εκτυλίσσονται γκροτέσκα περιστατικά που παραπέμπουν στη μαύρη κωμωδία. Οικογενειακά δράματα, ερωτικές απογοητεύσεις, υπαρξιακές αναζητήσεις και, πάνω απ' όλα, μηχανορραφίες πάσης φύσεως διαπλέκονται με τη δέουσα παρωδία, αποδεικνύοντας τελικά την ανεπαίσθητη απόσταση που χωρίζει το σπασμό του γέλιου από του πόνου.