"…Με γοητεύει το παιχνίδι της μνήμης, αγαπώ τις λέξεις"

Η παραπάνω φράση από το διήγημα της Ζωής Δικταίου "Μάτια μου ψιχαλιστά" περιγράφει με τον πιο λιτό τρόπο την πρόταση της δημιουργού. Εφτά αφηγήματα, εφτά διαφορετικές ιστορίες με κοινούς άξονες τη μνήμη των παιδικών χρόνων, τις αναμνήσεις από τη ζωή στο χωριό της Κρήτης, τα θαύματα της φύσης και της φαντασίας σε μία διαρκή μετατόπιση ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν. Οι έντονες στιγμές της παιδικής ζωής τροφοδοτούν την ώριμη ηλικία, καθοδηγούν την μετέπειτα συμπεριφορά των ηρώων και την αιτιολογούν, χωρίς να ξεπέφτουν σε φτηνό διδακτισμό ή στείρα λαογραφία. Κυριαρχούν τα γνήσια βιώματα από την επαφή με τη φύση και τους ανθρώπους της φύσης, σε μια εποχή όπου ο χρόνος ήταν κυκλικός κι οριζόταν από την αλλαγή των εποχών και τα φαινόμενά τους. Ωστόσο, το παρελθόν δεν καταλήγει ένας οριστικά χαμένος παράδεισος αλλά προβάλλεται με φροντίδα ως πολύτιμος, θετικός σηματωρός του παρόντος.

Σπ. Κατσαραπίδης,
Φιλόλογος, Υποψήφιος Διδάκτωρ Νέας Ελληνικής Φιλολογίας Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων

Μνήμες τής ψυχής είναι τούτα τα διηγήματα, κόντρα στον πηλό τής λήθης που βαραίνει μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο απειλώντας να καταστρέψει το ταξίδι και τις αναπολήσεις μου. Δεν μού προκαλεί θλίψη η παροδικότητα από αυτή τη φλούδα τής γης, όχι, την αλλοτρίωση του ανθρώπου στον σύγχρονο κόσμο αισθάνομαι όλο και περισσότερο και φοβάμαι και θλίβομαι.

Ο νους συνεταιρίστηκε την καρδιά, έτσι γράφτηκαν. Ένα κλαδάκι γιασεμί έμεινε σ' εκείνο τον παλιό καιρό και προσπαθεί να μην αποχωριστεί το φως.

Ό,τι είναι απρόσιτο και αθέατο μέσα από τις σκοτεινές δαντέλες του καιρού, ευτυχώς ακόμα το βλέπει η καρδιά.

Αύριο, εν ονόματι της αγάπης
Χαρούλα Βερίγου (Ζωή Δικταίου)
Κέρκυρα 16 Δεκεμβρίου 2018