Το ελληνικό θέατρο σκιών καθιερώνεται σταδιακά από τον 19ο αιώνα και έκτοτε ο Καραγκιόζης τριγυρνά ανάμεσά μας, άλλοτε περιθωριακός και άλλοτε ένδοξος. Στα χρόνια της πολυτάραχης ζωής του ο ξυπόλητος ήρωας τολμά να περάσει μπροστά από τον μπερντέ, να βαδίσει στη σάλα του θεάτρου και να εμφανιστεί με σάρκα και οστά στη σκηνή. Οι Νεοέλληνες δραματουργοί εκμεταλλεύονται τη δυναμική του θεάτρου σκιών σε έργα που παρουσιάζονται από ερασιτεχνικούς και επαγγελματικούς θιάσους· οι επιθεωρησιογράφοι εντάσσουν από πολύ νωρίς τον φτωχό και πειναλέο κωμικό τύπο στα νούμερα των παραστάσεων· το παιδικό κοινό του Καραγκιόζη βλέπει τον αγαπημένο του ήρωα να ζωντανεύει σε έργα της "μικρής" σκηνής· οι δημιουργοί του χοροθεάτρου τον υποδέχονται και του δίνουν νέα πλαστικότητα· η κρατική ραδιοτηλεόραση εκπέμπει τη θεατροποιημένη του μορφή· ακόμη και η όπερα γοητεύεται από τον ονειροπόλο καταφερτζή ακολουθώντας το παράδειγμα άλλων μουσικο-θεατρικών ιδιωμάτων. Η πολυετής παρουσία του λαϊκού ήρωα στην ιστορία του νεοελληνικού θεάτρου -στην παραδοσιακή δισδιάστατη μορφή του και στην ενσαρκωμένη από ηθοποιούς εκδοχή- συνηγορεί στην άποψη πως δίκαια το ελληνικό θέατρο σκιών προσελκύει το ενδιαφέρον των μελετητών.