Ήταν νύχτα βαθιά, περασμένα μεσάνυχτα, κ' ίσως κόντευε κ' η αυγή, όταν η γριά Αρετή ξύπνησε χωρίς να καταλάβει πώς, σαν από την άπειρη σιγαλιά, που ήταν χυμένη μέσα στο σπίτι, σαν από κάτι άγνωστο, που θέλησε να την ξαφνίσει κ' ύστερα χάθηκε. Η Αρετή είχε την πλάτη γυρισμένη κατά τη γωνιά, καθώς πλάγιαζε στο ένα παραγώνι, κ' έτσι δεν έβλεπε κατά τ' άλλο τ' αντικρινό, όπου ήταν το στρώμα της Χρυσούλας της κόρης της, κι όπου κοιμόνταν η Χρυσούλα. Έμεινε λίγες στιγμές η Αρετή ακίνητη με τα μάτια ανοιχτά, κι ανύσταχτα, χωρίς να βλέπει τίποτα εμπρός της. 

Ήταν παράξενος, έλεγε με το νου, ο τρόπος αυτός που βρέθηκε έξυπνη, και που δε χρειάστηκε ώρα για νά 'ρθει στον εαυτό της από τη ζάλη του ύπνου, αν και κατάκοπη από την καματερή δουλειά της περασμένης ημέρας. 

Θαρρούσε κάποτε η Αρετή, πως δεν κοιμήθηκε καθόλου. Και τώρα παράξενος τρόμος την κρατούσε ατάραχτη στο στρώμα. Άκουε τους χτύπους της καρδιάς ξερούς στο στήθος της. Μ' όλη την ξαστεριά του λογισμού της δεν ένιωσε αμέσως το σκοτάδι, που ήταν βαθύ μέσα στο μικρό σπιτάκι. Κι άξαφνα είδε πως ήταν σβημένο το καντήλι.