Η συγγραφέας Μαρία Φώσκολου με εξέπληξε θετικά. Η πένα της έχει δύναμη, αλήθεια και ξέρει να διηγείται χωρίς να κουράζει. Ακόμα και αν καταπιάνεται με δύσκολα κοινωνικά θέματα, όπως η παιδική κακοποίηση, ξέρει να περιγράφει δύσκολες σκηνές και να σε βάζει μέσα, να παίρνεις ένα ρόλο ενεργό, νιώθοντας τον πόνο και κάθε συναίσθημα. Οι εικόνες που μου δημιούργησε ήταν να μεταφερθώ στην τότε εποχή και να μπω μέσα στην πρωταγωνίστρια την Παναγιώτα. Την ένιωσα σε βάθος και αυτό είναι σημαντικό να μπορεί να το κάνει ένας συγγραφέας. Όταν ένα βιβλίο καταφέρει να σε παρασύρει σε μια χίμαιρα συναισθημάτων, σε κάνει να θυμώνεις, να γελάς, να χαίρεσαι, αλλά το πιο σημαντικό να δακρύζεις, τότε η συγγραφέας έχει αυτό το κάτι που δεν έχουν πολλοί. Ένα βιβλίο που κύλησε αβίαστα, δεν ήθελα να το αφήσω από τα χέρια, είχα μέχρι την τελευταία σελίδα αγωνία για το πώς θα καταλήξει, αν θα υπάρχει δικαίωση και ευτυχία σε μια βασανισμένη ψυχή. Μπορεί άραγε ένα παιδί όταν δέχεται κάθε είδους κακοποίηση, να το αφήσει όλο αυτό πίσω του και να σηκωθεί να ζήσει; Να αρχίσει από το μηδέν; Η Παναγιώτα θα βρει την δύναμη και την ωριμότητα να ενώσει το δικό της παζλ με του Λουκά, μιας αγάπης τόσο δυνατή που καταρρίπτει ακόμα και τον πόνο της ψυχής;
Μέσα στις σελίδες θα βρεις απαντήσεις που δεν φαντάστηκες, πολλές φορές σκέφτεσαι ότι θα έρθει η παραίτηση. Όταν η ζωή χωρίζεται σε δύο κομμάτια παζλ, έχεις την ψυχική δύναμη να επιμένεις, β=να υπομένεις μέχρι αυτά τα δύο κομμάτια να γίνουν ένα. Για μένα από τα καλύτερα βιβλία της χρονιάς από μια συγγραφέα που έχει μια πένα διαμάντι.