Ο Τζορτζ Όργουελ (1903-1950) υπήρξε σε όλη τη ζωή του ένας άφοβος άνθρωπος, που δεν εντάχθηκε ποτέ σε καμιά πολιτική ορθοδοξία, εξ ορισμού αυτολογοκριτική.

Αντίθετα με πολλούς άλλους σεβαστούς θεράποντες του δοκιμίου, δεν περιφρονεί κανένα θέμα, δεν γράφει μόνο για τα μεγάλα και τα υψηλά, αλλά για όλα όσα συμβαίνουν γύρω του και απασχολούν τους συγκαιρινούς του. Δεν έχει κανενός είδους πνευματικό ελιτισμό.

Μαζί με τους μεγάλους συγγραφείς, διαβάζει και μέτριους ή ασήμαντους, διαβάζει φυλλάδια και μπροσούρες, τιμά, σχεδόν ζηλεύει τα καλά κακά βιβλία, όπως τα αποκαλεί, και για ορισμένα από αυτά πιστεύει ότι θα διαρκέσουν πολύ περισσότερο από τα έργα πολλών τιμημένων από τους διανοουμένους συγγραφέων.

Γράφει κείμενα για το τσάι, τα μπαρ, τα τρένα, τα λουλούδια και τους κήπους, για τα πάντα. Είναι σπουδαίος συγγραφέας, αλλά κρατάει πάντα ζωντανό μέσα του και τον δημοσιογράφο. Δεν θεωρεί κανένα θέμα της ανθρώπινης συνύπαρξης ανάξιο προσοχής. Δεν περιφρονεί τίποτε από όσα απασχολούν τον κοινό άνθρωπο, δεν κοιτάζει από ψηλά. Έχει πάντα κάτι σημαντικό να πει, ακόμη και όταν η αφορμή είναι ασήμαντη.